आवर्तन

होते एक रान, त्याच्या दूर दूर वाटा
कंच माणिकाचे खण, त्याच्या नादावल्या छटा.

आले वादळ जोमाचे, फांदी फांदीवर घासे
एक ठिणगी सुसाटे, कसे नशिबाचे फासे

रान जळे रान पळे, त्याची सल कोणा कळे
इथे राख तिथे राख, मध्ये झरा भळभळे

त्या राखेतून एक, पक्षी उडे गगनात
पान उडे रान उडे, उडे मन तरारत

वाटा दूर दूर जाती. छटा पुन्हा नादावीती 

पुन्हा भरारले रान, झाले आवर्तन पूर्ण

 - संवादिनी