बोडक्या डोंगराच्या भरल्या कपाळावर
उभा होता एक खट्याळ आंबा
पानाची हिरवाई होती, मातीची माया होती
समोर आमराई होती, ढगांची छाया होती
आंबा आपला मस्तीत होता एकटाच गाणं म्हणत
उंचीच्या धुंदीतलं आंधळं जिणं जगत
लहानगा आंबा झाला आता मोठा
डोळे उघडले तसा पैसा झाला खोटा
आमराई कधी बहरली त्याला कळलीच नाही
चैत्र सरून गेला तरी मोहर उमललाच नाही