Thursday, October 9, 2008

To be or not to be..

To be or not to be, that is the question;
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing, end them. To die, to sleep;

जगावं की मरावं हा एकंच सवाल. जगाच्या उकिरड्यावर उष्ट्या पत्रावळीचा तुकडा होवून जगावं की फेकून द्यावं हे देहाचं लक्तर?

अजून आठवतं. सहा वर्षाची असेन मी तेव्हा. हे स्वगत सुरू झालं की मला एकदम रडायलाच यायचं. मी विंगेत असायचे. बहुतेक माझ्या एंट्रीला थोडा अवकाश पण असायचा. पण विसरून जायला व्हायचं आपण कोण ते. एकदम खरीच आजोबांची ढमी झाले असं वाटायचं आणि आपल्या आजोबाचं हे काय झालं म्हणून डोळ्यात पाणी यायचं. नाटकातल्या आईचा आणि बाबांचाही खूप खूप राग यायचा. खरंतर मला ते काम करायला मिळालं कारण नाटकातल्या माझ्या आईबाबांची मी खरी खुरी मुलगी होते. पण तरीही मला राग यायचाच. माझ्याच आई बाबांचा.

आज हे सगळं आठवायचं कारण म्हणजे, शेक्सपिअरला वेगळ्या अर्थाने पडलेला हा प्रश्न, मला आज वेगळ्या अर्थाने पडतो आहे.

आपण का लिहितो असा प्रश्न कधी कुणीतरी विचारला होता. तेव्हा मी लिहिलं होतं की मला माझं आयुष्य डॉक्युमेंट करून ठेवायचंय म्हणून मी लिहिते. पण आज बऱ्याच दिवसांनी कुठेतरी मनातून कळतंय की मी खरंच का लिहिते. लिहिता लिहिताच मी कशी आहे हे थोडंसं मलाही उलगडायला लागलेलं आहे. त्यात सगळ्यात लख्खपणे मला जाणवली ती माझी व्हल्नरॅबिलिटी. ह्या शब्दाला मराठी प्रतिशब्द मला सुचला नाही. मी अतिशय व्हल्नरेबल आहे. आणि ते वारंवार ह्या ब्लॉगवर उघडही झालेलं आहे.

पण बाहेरच्या जगात आपली व्हल्नरॅबिलिटी उघड झाली तर चालेल का? नाही. जग ही एक मोठी पॉलिटिकल जागा आहे. आपण सगळेच तिथे एक मुखवटा घेऊन वावरत असतो. मीही एक मुखवटा घेऊन तिथे वावरते. तो मुखवटा एका धीट, कॉन्फिडंट, गो गेटर मुलीचा आहे. ते नाटक मी योग्यतेने पार पाडते. कुणाला पत्ता देखील लागू देत नाही माझ्या व्हल्नरॅबिलिटीचा. म्हणजे माझा जो पिंड आहे तो मी दडपून टाकते. माझी सेन्सिटिव्हिटी पुरून टाकते आणि मग उरते एक भयाण ठसठस. ज्वालामुखीची. ती ठसठस आणि हा ब्लॉग ह्याचा खूप गहिरा संबंध आहे.

आपण जे आहोत तसं वागण्याचा बोलण्याचा हा एक प्रयत्न आहे असं आज मला वाटतं. ती व्हल्नरंबिलिटी, जी मी कुणाकडेच उघड करू शकत नव्हते, ती मी इथे उघड करत राहिले. ती माझी गरजच बनली. वाचकांना ती आवडायला लागली. हो. व्हल्नरॅबिलिटीच. म्हणजे माझ्या व्हल्नरॅबिलिटिचं ग्लोरिफिकेशन इथे व्हायला लागलं. तेही मला आवडायला लागलं. तुमचे सल्ले, तुमच्या कमेंट्स ह्यांची मी ऍडिक्ट बनले. पण ह्या सगळ्याचा पायाशी होती ती मनातली ठसठस, जी दडपण्यासाठी एक मुखवटा मी घातला होता बाहेरच्या जगात. आणि गंमत म्हणजे ती उघड करण्यासाठीही मी एक मुखवटा घातला संवादिनीचा.

पण आता माझ्या आयुष्याच्या एका नव्या टप्प्याला सुरुवात होत आहे. मी त्याला भेटणं, त्याने मला विचारणं आणि माझा होकार हे सगळं ह्या ब्लॉगने पाहिलं. पण आता जेव्हा मला तो मिळाला आहे. त्याच्यापासून लपवण्यासारखं काही नसावं अशी एक इच्छा आहे आणि अपेक्षाही आहे. ह्याचाच अर्थ ही व्हल्नरॅबिलिटी उघड करायची संधी मला ह्यापुढे मिळत राहील.

आतापर्यंत लिहिण्याचं मोटिव्हेशन जे होतं ते यापुढे नसेल. मग मी लिहीत राहावं की थांबावं?

टु बी ऑर नॉट टु बी, दॅट इज द क्वेश्चन.

- संवादिनी

Thursday, October 2, 2008

उत्तर आणि प्रश्न

दाटून आलेला होकार,
ओठांशी येऊन थांबला

त्याने प्रश्न विचारताच,
वेंधळ्यागत सांडला.




- संवादिनी