Thursday, May 13, 2010

मोहर

बोडक्या डोंगराच्या भरल्या कपाळावर
उभा होता एक खट्याळ आंबा

पानाची हिरवाई होती, मातीची माया होती
समोर आमराई होती, ढगांची छाया होती

आंबा आपला मस्तीत होता एकटाच गाणं म्हणत
उंचीच्या धुंदीतलं आंधळं जिणं जगत

लहानगा आंबा झाला आता मोठा
डोळे उघडले तसा पैसा झाला खोटा

आमराई कधी बहरली त्याला कळलीच नाही
चैत्र सरून गेला तरी मोहर उमललाच नाही