देवयानी (19)

विंफो हे एक वेगळंच जग होतं. आतापर्यंतची माझी कंपनी म्हणजे दादरची भाजी गल्ली असेल, तर विंफो म्हणजे अख्खी मुंबई होती. सगळंच निराळं आणि अजस्र होतं. शंभर लोकं असलेल्या कंपनीत आणि पन्नास हजार लोकं असलेल्या कंपनीत जो फरक असायला हवा तोच आमच्या कंपनीत आणि विंफोमध्ये होता. त्यांच्या पन्नास हजारात आमच्या शंभर लोकांचा पालापाचोळा होणं अगदी स्वाभाविक होतं. पण तरीही हार मानायची नव्हतीच.

आमचं ऑफिस बंद करण्यात येणार होतं आणि विंफोच्या अवाढाव्य ऑफिसमध्ये आम्हा सर्वांचं स्थलांतर होणार होतं. त्यामुळे मला आणि माझा एक कलीग, दोघांना पहिल्या दिवसापासूनंच थेट विंफोमध्ये बोलावलं होतं. खरंतर इथेच मला ते थोडं खटकलं. जुन्या कंपनीचे प्रतिनिधी म्हणून विंफोनं मला घेतलं होतं. जुन्या कंपनीचं ऑफिस मायग्रेट करणं, जुन्या बच्चे कंपनीला ( आमच्या स्टाफला आम्ही बच्चे कंपनी म्हणत असू, कारण सगळे खरंच बच्चे होते. अगदी मीसुद्धा) नव्या ऑफिसात स्थीर स्थावर करण्याचं काम खरंतर आम्हाला देणं आवश्यक होतं. पण त्याजागी दुसऱ्याच कुणाचीतरी नेमणूक झाली होती.

आम्ही दोघं थोडेसे दबकतंच ऑफिसात शिरलो. ह्युमन रिसोर्सेस मॅनेजरला जाऊन भेटलो. त्याच्यासाठी आम्ही म्हणजे दिवसाला जॉइन होणाऱ्या पन्नास लोकांपैकी एक होतो. त्यानं आम्हाला अजिबात भाव दिला नाही. थोड्या वेळाने आम्हाला भेटायला कुणीतरी बडा ऑफिसर येईल असं त्यानं सांगितलं. कोण येईल, कधी येईल हे सांगायची पद्धत विंफोमध्ये नव्हती बहुतेक.

असो, ते सगळे सोपस्कार पार पडल्यावर आम्हाला दोघांना एक रिकामा कोपरा देण्यात आला. आजू बाजूला बऱ्याच मोकळ्या जागा दिसत होत्या. बहुतेक आमची बच्चे कंपनी तिथे बसायची होती. हे सगळं होईपर्यंत लंच झाला. त्याला मी आणि मला तो एवढेच ओळखीचे होतो. त्यामुळे एकमेकांची साथ सोडता येत नव्हती. पुढे काय हे कुणीच आम्हाला अजून सांगितलं नव्हतं.

खरं तर थोडी मोकळीक मिळाल्यानं आम्हालाही बरं वाटलं. करण्यासारखं काहीच नव्हतं. समोरचा डेस्कटॉप चालू करण्यासाठी लॉगीन आयडी नव्हता. मग उगीचंच इथून तिथे फिरत राहिलो. कुठे काय काय आहे ते पाहून घेतलं. पण हे सगळं किती वेळ करणार ना? दुपारी तीन चार वाजले तशी मी परत ह्युमन रिसोर्सेस मॅनेजरला भेटायला गेले. म्हटलं आम्ही करायचं काय? त्यानं गडबडीनं दोन तीन फोन फिरवले. कुणाशीतरी कोणत्यातरी अगम्य भाषेत (बहुतेक तेलुगु) बोलून झाल्यावर त्याने आम्हाला परत जागेवर जायला सांगितलं.

मोठ्या आशेने आम्ही पुन्हा बंद काँप्युटरच्या स्क्रीनकडे पाहत बसलो. शेवटी एकदाचा एक ऑफिस बॉय आमची नावं शोधत आला. त्याच्या मागोमाग आम्ही दुसऱ्या एका मजल्यावर ज्याला भेटायचं त्याच्या ऑफिसच्या दिशेने निघालो. बाहेरच्या बाईनं आम्हाला बसायला सांगितलं. दारावर पाटी होती बसवराज पाठक. नाव तर जबरदस्त होतं, माणूसही जबरदस्त होता हे मग कळलं. दहा मिनिटं झाली, पंधरा मिनिटं झाली, अर्धा तास झाला, बसवराज आतंच बसलेला आणि आम्ही बाहेर बसलेलो. आता मात्र माझा पेशन्स कमी व्हायला लागला. मी पुन्हा पुन्हा बाहेरच्या बाईला बसवराजाला आमची आठवण करायची विनंती करत होते. ती गोड हसून सॉरी म्हणत होती आणि अणखी थोडाच वेळ अशी लटकी गळ घालीत होती.

मी तरी काय करणार होते? जे जे होईल ते ते पाहावे असं म्हणत वाट बघत बसले. शेवटी एकदाचा बसवराजाचा दरवाजा किलकिला झाला. आतून टक्कल पडलेला, उरलेल्या केसांना आणि मिशांना कलप लावलेला. अतिशय गॉडी टाय लावलेला एक नववृद्ध बाहेर आला. आम्ही लगेच उठून उभे राहिलो. आमच्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष करून तो सेक्रेटरीकडे गेला. तिने बहुदा त्याला आमच्याबद्दल सांगितलं, त्यानं एकदा आमच्याकडे पाहिलं. आम्ही बहुदा कसनुसं हसलो. तो परत बाईशी बोलला आणि निघून गेला.

मी पुढे जाऊन बाईला विचारलं. ती पुन्हा हसून (? ) म्हणाली की सरांना अर्जंट मिटिंगला जावं लागलं, तुम्ही उद्या सकाळी पुन्हा या. ते लंचपर्यंत ऑफिसमध्ये आहेत. ते तुम्हाला भेटतील.

असा गेला माझा विंफोमधला पहिला दिवस.

तो बाय चान्स असा गेलेला नव्हता. तो तसा मुद्दाम घडवून आणला होता. आमच्या कंपनीत आमचा तोरा मोठा होता. आमच्या माना आणि नांग्या वेळीच मोडायचा हा प्रकार होता. तुम्ही किती क्षुल्लक आहात, यःकश्चित आहात, निरुपयोगी आहात हे आधी जाणवून द्यायचं, तुमच्या मनात एक इंफिरिऑरिटी कॉंप्लेक्स निर्माण करायचा आणि मग तुम्हाला थोडं बरं वागवायचं. म्हणजे तुम्हाला काय वाटतं? माझी लायकी नसूनही मला माझी कंपनॉ बरी वागवते. आमच्या बाबतीत विंफोचा हाच डाव होता.

मग अगदी आग्रह करकरून विंफोनं आम्हा दोघांना मागून का घेतलं होतं? माझीतर इथे येण्याचीही इच्छा नव्हती. मला काकांबरोबर काम करायचं होतं.

विंफोनं आमची कंपनी घेतली ह्याचं एकमेव कारण म्हणजे त्यांचा एक मोठा प्रॉस्पेक्ट आमचा कस्टमर होता. आमचा पोर्टफोलिओ मर्यादित होता. पण तो कस्टमर विंफोला मिळाला तर बरंच क्रॉस सेलिंग करणं शक्य होतं. हा त्यांचा फायदा होता. पण आम्हा दोघांपैकी एकाला समोरच्या एखाद्या कंपनीनं उचललं असतं तर कदाचित आमच्याबरोबर कस्टमरही जंप झाला असता. तो कस्टमर गेला तर विंफोच्या हाती धुपाटणंच लागलं असतं. म्हणून आम्हा दोघांना त्यांनी उचललं. चार सहा महिन्यात त्यांना नवी माणसं कस्टमरच्या समोर बसवायची होती. ते काम एकदा फत्ते झालं की मग आम्हाला कुठेही फेकून देता येणार होतं.

हे पॉलिटिक्स फक्त मोठ्या कंपन्यातंच शिकायला मिळतं. तुम्ही ते शिकता किंवा मागे राहता. माझ्या बाबतीत मागे राहण्याचीच शक्यता अधिक होती.

- देवयानी