जाणं, राहणं आणि गुंता

काल घर सोडायला हवं होतं. म्हणजे सांगितलं तसंच होतं की बुधवारी निघायचं. सोमवारपासून जोरदार तयारी चालू होती. खरेदी तर दिल्लीहून परतल्यापासून थांबतच नाहीये. त्यात परदेशी कामाला जायचं असल्याने कंपनीने काही जास्त अलावन्स दिलाय. कुणी खरेदी करायला असेच पैसे दिले तर कोण सोडेल. अगदी शेवटच्या पैपर्यंत तो अलावन्स मी संपवला. त्याची बिलंही पाठवून दिली.

पुढचा प्रोजेक्ट ट्रेनिंगचा प्रोजेक्ट आहे. नेहमीप्रमाणे मी काय करणार आहे ह्याची मला अजिबात कल्पना नाहीये. त्यातल्या त्यात आनंदाची बाब म्हणजे एकच महिना तिथे जायचंय. मग काही दिवस भारतात परत यायला मिळणारे. पण ट्रेनिंगचा प्रोजेक्ट असल्याने, आम्ही सर्व प्रेसेंटेबल दिसणं आवश्यक आहे. त्या प्रकारचे फॉर्मल्स खरेदी करणं आलं. ब्लेझर वगैरे बाप जन्मात कधी घातलं नव्हतं ते आता घालायला लागेल. गंगा वाहतेच आहे तर हात धुऊन घ्या म्हणून माझी उंची दीड इंचाने वाढवणारे हिल्स आणि गिरगावात राहणाऱ्या मुलीच्या मानाने तोकडे वाटणारे (तरीही चांगलेच लांब) असे स्कर्टस घेऊन झाले. अर्थात घेतानाच दोन सेमी फॉर्मल घेतलेत, म्हणजे ऑफिसात आणि ऑफिसाबाहेर चालतील.

गेला आठवडाभर आई नुसती सुटलेय. माझ्या पाककलेच्या ज्ञानात दर रोज काही ना काहीतरी भर पडतेय. मी आईला म्हटलं, मला हे सगळं काही लक्षात राहणार नाही. तर म्हणाली, राहील. करून करूनच येतं. तिथे गेल्यावर बाहेरचं खाऊ नको. घरीच बनवत जा. तब्बेतीला चांगलं नाही बाहेरचं. मी हो म्हटलं. ही बाबाची पॉलिसी. आई जे म्हणेल त्याला तो हो म्हणतो. आणि स्वतः शेवटी हवं तेच करतो. मीही तसंच करते आणि विन्याही तसंच करतो.

मला कधी कधी खूप वाईट वाटतं आईचं. ती एवढं करते आमच्या सगळ्यांसाठी आणि आम्ही तिला सीरियसली घेत नाही. बाबाची पण चूक आहे. तोपण सतत तिची थट्टा करत राहतो आणि आम्हीपण. पण तरीही ती आमचं मनापासून करते. आम्ही सल्ले मानत नाही माहीत असूनही सल्ले देते. वाईट वाटलं की मग मी दोन दिवस शहाण्यासारखं वागते. तिला उलटून बोलत नाही. तिने सांगितलेलं ऐकते, पण दोन दिवसांनी पुन्हा पहिले पाढे पंचावन्न.

तर आईने सगळं किराणा मालाचं दुकान खरेदी करून आणलंय. मी तिला म्हटलं आई वीसच किलो नेता येतं. तर म्हणते असूदे. नाही मावलं तर घरी वापरता येईल पण मावत असेल तर ऐन वेळी दुकानात जायला नको. मी आपलं बरं म्हटलं.

काल निघायचं होतं. परवापासूनंच घरात निरोपाची भाषा चालली होती. बाबा म्हणाला मला, नीट राहा, शहाण्या मुलीसारखी राहा, फोन करत जा, अगदी रोज नाही जमला तरी आठवड्यातून एकदा तरी कर. मेल रोज कर. त्याच्या डोळ्यात दिसतं की आभाळ भरून आलंय म्हणून. मन भरून येणं हा संसर्गजन्य रोग आहे. मग मला त्याची बधा झाली नाही तरच नवल.

खरंतर घरापासून दूर राहूनंच मी आता परत आलेय. पहिल्यांदाच एकटी कुठे जातेय असं नव्हे. बाहेर एकटं राहायची भीती आहे, अनुभव नाही असं अजिबात नाही. तरीही मला दिल्लीला जाताना जितकं हळवं व्हायला झालं होतं तितकंच कालही झालं.

आईने, विन्याने सुट्टी घेतली होती. दुपारी जेवणं झाल्यावर मात्र मला अगदी असं वाटायला लागलं की मरूदे ती नोकरी. इथेच राहावं मजेत. मुंबईत नोकऱ्यांची कमी नाही. कशाला उगाचच घरापासून दूर राहून स्वतःला त्रास करून घ्यायचा. तरीही शेवटची आवरा आवर चाललेली होती. संध्याकाळचं विमान होतं. तिनाच्या सुमाराला घरातून निघायचं होतं. पासपोर्ट एअरपोर्टवर मिळायचा होता. आणि साधारण अडीच वाजता फोन आला, व्हिसा झाला नाही, आज जाता येणार नाही.

दुसऱ्या कुणाचं असं झालं असतं तर मला वाटलं असतं काय पचका झाला. माझ्या बाबतीत झालं, तेव्हा मात्र मला असं काहीही वाटलं नाही. झाला असेल तर थोडा आनंदच झाला. एक दिवस अजून घरी राहायला मिळणार म्हणून. फोन करणारा असंही म्हणाला, की उद्या जर काम झालं नाही व्हिसाचं तर रविवारीच होईल, कारण शुक्रवार, शनिवार तिथे सुट्टी आहे.

एकीकडे वाटलं, उद्या यायलाच हवा. दुसरीकडे वाटलं, नकोच यायला, तेवढं जाणं अजून लांबेल. जायचं तर आहे पण घरी राहायचं पण आहे.

असा सगळा गुंता आहे.

- संवादिनी