देवयानी (12)

मी वळले तशी त्यानी मला पुन्हा हाक मारली. तू इस्टला चाललीस ना? तो म्हणाला. ह्याला कसं कळलं ते मला कळेना. पण मी काही त्याला विचारलं नाही. नुसतंच हो म्हटलं. मग म्हणाला की मीही तिथेच चाललोय, एकत्र जाऊया. तुलाही सोबत होईल. खरं सांगायचं तर माझी इनिशिअल रिऍक्शन होती, नको. पण काहीही ठामपणे म्हणण्याचा आत्मविश्वासंच माझ्यात नव्हता. मी काहीच म्हणाले नाही आणि तो माझ्याबरोबर येऊन चालायला लागला.

मला घरी पोचायला साधारण वीस मिनिटं तरी लागायची चालत. तितक्या वेळात त्याच्याबद्दल सर्व काही त्याने मला सांगितलं. तो कॉमर्सवाला होता. कॉमर्सवाला म्हटल्यावर माझा आत्मविश्वास जरा वाढला. म्हणजे मार्क नक्की माझ्यापेक्षा कमी असणार. कशी गंमत आहे. आपण कुणाशी बोलतो तेव्हा तो वरचढ की आपण अशी तुलना आपोआप मनात सुरू होते. निदान माझ्यातरी होते. अजूनही होते. मग ती व्यक्ती वरचढ वाटली तर मला बोलताना थोडं टेन्शन येतं आणि मी वाटले तर आत्मविश्वास वाढतो. तसा तेव्हाही वाढला.

त्याला काही शिक्षण, अभ्यास वगैरे ह्यात विशेष रस वाटला नाही. जावंच लागतं म्हणून तो कॉलेजात येत असे. मग इतक्या रात्रीपर्यंत तो लायब्ररीत काय करत होता असं मी त्याला विचारलं, त्यावर त्याने उडवा उडवीची उत्तरं दिली. उडवा उडवीची उत्तरं देणं हा अनुरागचा स्वभावंच होता. पण त्याच्या व्यक्तीमत्वातंच एक भुरळ पाडण्याची क्षमता होती. तशी त्याने मला भुरळ पाडली आणि मी त्याच्याबरोबर चालत राहिले. तो जे काही बोलेल ते ऐकत राहिले, तो जे विचारेल त्याची उत्तरं देत राहिले. आमच्या बिल्डिंगच्या नाक्यावर पोचले तसं माझं घर आलं असं खोटंच सांगितलं त्याला. दोन कारणं होती. आमच्या बिल्डिंगमधल्या कुणी त्याला पाहायला नको आणि मी नक्की कुठे राहते हे त्याला कळायला नको.

किती भाबडेपणा हा? पुढे अनेकवेळा तो घरी येऊन गेला. तोच काय अनेक मित्र घरी येऊन गेले. तिथे आणि इथेही. हळूहळू ती भीतीही चेपली. लोकं काय बोलतंच असतात. म्हणून आपण जगणं थांबवायचं का?

असो, तो गेला पण रात्रभर माझ्या मनात धिंगाणा घालत राहिला. मी अशी बावळट, हा इतका देखणा. माझ्याकडे कुणा मुलाने हसून पाहिलेलंही मला आठवत नव्हतं. हा चक्क आला, बोलला, मला घरी सोडून गेला. का केलं असावं त्यानं? विचारांचं चक्र रात्रभर चालू होतं. सकाळी उठून क्लासला जायला निघाले. आरशासमोर उभं राहून स्वतःला एका वेगळ्याच नजरेने पाहिलं. आपणंही सुंदर दिसू शकतो असा आत्मविश्वास त्या क्षणी मला सर्वप्रथम जाणवला.

पुढे तो रोजच भेटत गेला. अनुराग आजूबाजूला असला की मला एकदम फुलपाखरासारखं वाटायचं. मुळात मला एक आउटलेट मिळालं. हळू हळू मीही त्याच्याशी मोकळेपणाने बोलू लागले. मनातलं दुःख त्याच्यासमोर सांडू लागले. तो तर प्रचंड बोलका होताच. तो ज्या ज्या काही गोष्टी मला सांगे त्या माझ्यासाठी स्वप्नवतंच होत्या. एक लिहिलंच नाही. तो मराठी नव्हता, पण तरीही माझ्या लंगड्या इंग्लिशची त्याने मला कधी जाणीव करून दिली नाही. माझ्याशी तो हिंदीत बोलायचा. त्याचं इंग्लिश चांगलं होतं. मग मी मुद्दाम त्याच्याशी इंग्लिशमध्ये बोलायला लागले. बोलून बोलून मलाही सवय व्हायला लागली.

त्याचे वडील मोठे बिझनेसमन होते. आय मीन आहेत. born with silver spoon in mouth वगैरे जे लिहितात ना, ते अनुराग प्रत्यक्ष होता. स्वतःची गाडी त्या काळीही होती. अभ्यासाची चिंता नव्हती. पास झाल्यावर बापाचा बिझनेस जॉइन करायचा होता. पण एवढं सगळं असूनही माझ्याशी मात्र तो एकदम चांगला वागत असे. बऱ्याच वेळा तो कॅटीनमध्ये, हॉटेलात यायचा आग्रह करी. पण माझ्याजवळ त्याच्याइतका खुर्दा कधीच नसायचा. मग मी टाळंटाळ करायचे. मग तो काहीतरी कारणाने ट्रीट म्हणून मला घेऊन जायचा, दोघांचे पैसे भरायचा. हळू हळू मलाही त्या सगळ्याची सवय लागली. आवडायला लागलं.

आग्दी स्पष्ट शब्दात सांगायचं तर मला तो अतिशय आवडायला लागला. त्यातल्या त्यात बरे कपडे, केस शक्यतो मोकळे सोडणं, थोडा मेक अप, अगदी मी नवा चस्माही घेतला. जाडा चस्मा फेकून दिला. अनुरागसाठी चांगलं दिसणं, काही ना काही कारणाने त्याच्या अवती भवती असणं मला आवडायला लागलं. आमची मैत्री चांगलीच वाढली. पण ती आमच्या दोघांचीच होती. त्याने मला कधी त्याच्या मित्र मैत्रिणींच्या टोळक्यात येऊ दिलं नाही. मी बऱ्याचदा त्याला विचारलंही, पण तो सारवा सारवीची उत्तरं द्यायचा. ती लोकं चांगली नाहीत असं म्हणायचा. पण तरीही तो त्यांच्यात का जातो ह्यावर त्याच्याकडे उत्तर नसायचं.

पण ह्या सगळ्याने एक मात्र झालं. अभ्यास, मार्क ह्याचा जो ताण माझ्यावर आला होता तो कुठच्या कुठं पळाला. अनुराग मला म्हणायचा की तुला नाही ना इंजिनिअरिंग किंवा मेडिकलला जायचं, मग कशाला टेन्शन घेतेस? पास व्हायचं फक्त की पुढच्या वर्गात ऍडमिशन मिळणारंच आहे. सिनिअर कॉलेजमध्ये कर काय अभ्यास करायचा तो. मलाही ते पटायचं. त्यामुळे सहाजिकंच अभ्यासावरचा फोकस उडाला. जमतंय तेवढं करायचं. आताशा क्लासेस बंक करणं रुटीन झालं होतं. अनुराग मला आधी सांगून ठेवायचा अमुक एक वेळेला भेटायचं मग तेव्हा जगबुडी झाली तरी मी त्याला भेटायचेच. अर्थात मला तो आवडत असला तरी त्याला माझ्यापेक्षा खूप चांगल्या मुली मिळणार होत्या. त्याच्या ग्रूपमध्ये होत्याही. त्यामुळे आवडणं, ह्या पलीकडे काही होऊ शकेल असं मला वाटलं नव्हतं.

- देवयानी