Tuesday, May 24, 2011

देवयानी (13)

बारावीची परीक्षा झाली. मार्क यथा तथाच मिळाले. पण माझ्या मानसिकतेत इतका बदल झालेला होता की पास होणं हेच माझं उद्दिष्ट होतं. ते तर नक्कीच झालं होतं. अनुराग म्हणाला तशी मला बी. एस्सी. ला ऍडमिशनही मिळाली होती. मनात कुठेतरी अजूनही रिसर्चमध्ये जायचं होतंच. पण त्याला अजून चांगली तीन वर्ष होती. तोपर्यंत डोक्यावर कसलंच ओझं घेण्याची गरज नव्हती. अनुरागची सोबत होतीच. दिवसेंदिवस मी त्याच्या अधिकाधिक जवळ जात होते. त्याच्या मनात तसं काही नसणार ह्याची मला खात्री होती. पण केवळ त्याच्याबरोबर असण्यानेच मला एवढा आत्मविश्वास वाटत असे की (त्याला) नको त्या विषयावर बोलून मला त्याला कायमचं गमवायचं नव्हतं.

आजच्या माझ्या प्रोफेशनल लाइफमध्ये हा प्रश्न वारंवार माझ्यासमोर उभा राहतो. एखाद्या माणसाशी कुठेतरी ओळख होते. विमानात म्हणा, सेमिनारमध्ये म्हणा. त्याच्याकडून चांगला बिझनेस मिळण्याचं पोटेन्शिअल दिसत असतं. पण बऱ्याच वेळा तुम्ही विकायला लागलात की समोरचा माणूस एकदम गार्ड घेऊन उभा राहतो. खरंतर त्याचं नुकसान नसतं काही, पण केवळ समोरचा माणूस आपलं ऍडव्हांटेज घेऊ पाहातय ह्या विचारानेच तो सतर्क होतो आणि संबंध बिघडतात.

अनुरागबाबतंही असंच होण्याची शक्यता होती. मी त्याला सांगितलं असतं की तो मला आवडतो तर कदाचित तो माझ्यापासून तुटला असता, दूर गेला असता. म्हणूनंच माझ्या मनातलं मी त्याला सांगायचं टाळलं. टाळतंच आले. त्याच्याशी मैत्री असणंसुद्धा माझ्यासाठी स्वर्गसूख होतं.

दिवस जात गेले. एक दिवस त्याने मला घरी बोलावलं. पुन्हा त्यातून मी नको ते, किंवा मला हवे ते अर्थ काढायला लागले. कदाचित आई वडिलांशी ओळख वगैरे करून द्यायची असेल, म्हणून बोलावलं असेल. घाबरतंच मी त्याच्या घरी गेले. मलबार हीलवरच्या एका आलिशान बिल्डिंगच्या सगळ्यात शेवटच्या दोन मजल्यावरचं पेंटहाऊस हे त्याचं घर होतं. माझी कित्येक घरं विकली असती तरी असं एक घर येऊ शकणार नव्हतं. घरात फक्त नोकर चाकर होते. आई वडील कुठे दिसले नाहीत. मी त्याला त्यांच्याबद्दल विचारलं नाही आणि त्यानं आपणहून काही सांगितलं नाही. उंची फर्निचर, सामान सुमान ह्यानीच घर भरलेलं होतं. आपण कुठेही बसलो तरी आपल्यामुळे ते फर्निचर खराब होईल असं वाटावं इतकं सगळं झाकपाक होतं.

अर्थातंच अनुरागला तसं वाटत नव्हतं. घरात शिरताच मी चपला काढल्या तर तो म्हणाला चपला काढायच्या नाहीत. पण खालचं कार्पेट? बाहेरून आपण आणलेली धूळ? नोकर आहेत ना हे त्याचं उत्तर. त्याची खोली (त्या रुमला खोली म्हणणं म्हणजे महालाला हॉस्टेल म्हटल्यासारखं आहे) प्रशस्त होती. समोर खूप झाडं आणि त्याच्याही पलीकडे अरबी समुद्र दिसत होता. रुममध्ये स्वतःचा टी. व्ही, काँप्युटर, एसी आणि बरंच काही.

एक क्षणभर मला वाटलंही. समजा आपण ह्याच्याशी लग्न केलं तर हे सगळं आपलं होईल ना? दुसऱ्याच क्षणी तसं काही होण्याची शक्यता नाही ही रिऍलिटी डोळ्यासमोर चमकली. पण तो एक क्षणही असा ढगांवर तरंगवणारा होता.

त्याच्या बेडच्या बाजूला दोन सिंगल सिटर सोफे होते, त्यातल्या एकावर मी बसून बाहेरचं दृष्य बघत होते. माझी जवळ जवळ तंद्री लागलेली होती. अनुराग पाठून आला आणि त्याने खांद्यावर टॅप केलं. मी त्याच्याकडे पाहिलं तसं त्याने मला समोर पाहायला सांगितलं. समोर भिंतभर आरसा होता. त्यात मी सोफ्यावर बसलेले दिसत होते आणि माझ्यापाठी तो उभा होता. सोफ्यावर ठेवलेले हात त्यानं उचलले आणि दोन्ही हातांनी माझ्या चष्म्याच्या दोन काड्या धरल्या आणि डोळ्यावरून चस्मा उतरवला.

मला ह्या सगळ्याचा अर्थ कळेना. मी वळून त्याच्याकडे पाहिलं. गाडी चुकीच्या रुळावर तर चढत नाही ना असं एक क्षणभर वाटलं. पण तरीही ते सुखदंच होतं. त्याने मला पुन्हा समोर पाहायला सांगितलं, चस्मा समोरच्या कॉफी टेबलवर ठेवला आणि हात पुन्हा सोफ्यावर ठेवले. तो ते माझ्या खांद्यावर ठेवेल असं मला वाटलं होतं. खरं सांगायचं तर त्या क्षणी त्याने त्याचे हात माझ्या खांद्यावर ठेवावे असं मला न वाटूनही वाटलं. सेकंद दोन सेकंद अशी संभ्रमात गेली असतील नसतील आणि तो मला म्हणाला देवी तू चस्मा नको लावूस बघ किती सुंदर दिसतेस.

माझ्या आयुष्यात कोणत्याही पुरुषाने तू सुंदर दिसतेस असं दिलेलं हे पहिलं काँप्लिमेंट. अगदी मोरपिसासारखं मी जपून ठेवलंय ते. खरंतर मला चस्म्याशिवाय अंधूकंच दिसत होतं. पण तो म्हणाला होता ते चूक असणं शक्यच नव्हतं. तिथून थेट आम्ही काँटॅक्ट लेन्सेस घ्यायला गेलो. मला परवडण्यासारखं नव्हतं, पण अनुरागला नक्कीच परवडण्यासारखं होतं. चस्मा डोळ्याचा गेला तो तिथेच. अर्थात लेन्सेस लावल्या तरी रात्री घरी चस्मा लावायला लागायचाच पण पब्लिक लाइफमध्ये पुन्हा कधीही चस्मा लावला नाही. दोन वर्षापूर्वी लेझर आय करेक्शन करून घेतलं आणि आता तर होता नव्हता तो सगळा चस्मा गेला.

ह्याचं सगळं क्रेडिट मात्र अनुरागलाच. त्यानं त्या दिवशी माझ्या डोळ्याचा चस्मा काढला नसता तर कदाचित आजही तो माझ्या डोळ्याला असता.

- देवयानी

5 comments:

Anonymous said...

hushsh.........
at last pudhacha bhag aala, me roj blog check karat hote.
khup chan lihita tumhi
best of luck

Anonymous said...

khup wegali aahes tu swadinipeksha ..khup wegali.

Anonymous said...

u have somebody to support u...:)

Shardul said...

Awesome...

Mi aaj pahilyanda blog pahila...khup sarya post wachalya... superb...

Keep it up !

Cheers,
Shardul

Anonymous said...

lazer treatment may induce cataract in the long run.