Wednesday, August 10, 2011

देवयानी (20)

विन्फोमधली सुरवात अशी डळमळीतच झाली. एवढी मोठी कंपनी. एवढे महान तिचे अध्यक्ष आणि बसवराजसारखी माणसं तिथे बसवून ठेवलेली. समोरच्याला सतत टाकून बोलायची, छोटं ठरवायची सुपारी ह्या माणसाला दिलेली होती, असा तो वागायचा. सगळ्यात तिटकारा मला त्याचा येत असे जेव्हा तो मी काम करत असताना माझ्या पाठी येऊन उभा राही आणि स्क्रीनकडे पाहत राही. अतिशय गोंधळून जायचे मी तो असला की. माझी काही चूक तर होत नाही ना अशी भीती आणि चूक झालीच तर लगेच तिच्यावर बोट ठेवायला हा तयार. त्यातल्या त्यात बहुदा मुलगी असल्याने माझ्या वाट्याला त्याचं हे मागे येऊन उभं राहणं जास्तच येत होतं हे माझ्या लक्षात आलं.

मी एकटी नव्हते. बऱ्याच इतर मुलींकडूनही हीच तक्रार ऐकली. खरं सांगू खूप किळसवाणं वाटायचं. केवळ तो माझा बॉस आहे म्हणून हे मी खपवून घेत होते. अर्थात त्यानं ह्यापेक्षा काही आगळीक केली नाही. नाहीतर नसतं सहन केलं.

बसवराजबरोबर काम करता करता विन्फोची थोडीफार माहिती आणि पॉलिटिकल जडणघडण मात्र मला कळली. बऱ्याच वेळा त्याच्या सोबत मीटिंग्जना जायची वेळ यायची. त्याची सोबत कितीही त्रासदायक, तापदायक, कंटाळवाणी असली तरी कळत नकळत तो मला कंपनीचं पॉलिटिक्स समजावून सांगत होता. नो मॅन इज यूसलेस इन बिझनेस असं कुठेतरी वाचलेलं आहे. अतिशय समर्पक वाक्य आहे. कोण तुम्हाला काय देऊन जाईल हे सांगता येत नाही. तसंच आजचे शत्रू हे उद्याचे मित्र आणि आजचे मित्र हे उद्याचे शत्रू होऊ शकतात त्यामुळे प्रत्येकाशी सांभाळूनच वागावं लागतं.

माझं बसवराजबरोबर काम करणं असंच होतं. ऑपॉर्च्युनिस्ट. मला सोबत घेऊन फिरायला त्याला आवडायचं. मला त्याच्यासोबत जायला आवडलं नाही तरी हे जे ग्यान मला त्याच्याकडून मिळायचं त्यासाठी मी (खोटम खोटम) हसत हसत त्याच्याबरोबर जायचे. डोळा मारल्यानं काही वेळा कामं लवकर होतात, हा माझा अनुभव आहे. अर्थात शब्दशः नव्हे.

आमच्या कंपनीचं विन्फोमध्ये मर्ज होणं पूर्ण झालं होतं. कस्टमर रिलेशन्स हँड ओव्हर झाली होती. बसवराजला थोडा मस्का मारून मी तिथेच राहायचा प्रयत्न केला पण तो फळला नाही. मधले काही दिवस लायिंग लो गेले. पुढे काय चा प्रश्न आ वासून उभा होता. काकांकडे एकेक पायरी मी भराभर चढलेले होते, त्यामुळे अचानक आयुष्यातलं थ्रिल वगैरे निघून गेलं असं वाटायला लागलं. हाती कामाचा पुष्कळ वेळ होता. करण्यासारखं काही विशेष नव्हतं, ते सहा आठ महीने तसे वाईटंच गेले.

पण त्या काळात दोन चांगल्या गोष्टी घडल्या. मला डिलिव्हरी एफिशिएन्सीच्या एका टुकार इन हाउस प्रोजेक्टवर टाकलेलं होतं. मला पगार देत होते आणि काम काही नव्हतं म्हणून बहुदा असेल, कारण मी काकांकडे फक्त सेल्स सेल्स आणि सेल्सचंच काम करीत होते. विकलं की आमचं काम झालं. डिलिव्हरी वॉज नॉट माय हेडेक. आता ह्या प्रोजेक्टवर मी कशी आणि काय व्हॅल्यू ऍड करणार होते ते भगवंतालाच ठाऊक. पण मला तिथे टाकलं आणि मला तिथे पुन्हा एकदा श्रेया भेटली. तीच श्रेया जी मला अमेरिकेला भेटलेली होती. तेव्हा आम्ही काँपिटिटर्स होतो, पण तरीही तिची मला खूप मदत झाली होती. ती श्रेया.

माणसाचे ऋणानुबंध कसे असतात पहा. अमेरिकेत एकटी असताना तिचा केवढा आधार मला वाटला होता. का? कारण सांगता येत नाही. तिने माझ्यासाठी खूप काही केलं होतं असंही नाही. फक्त आपल्याशी बोलायला कुणीतरी आपल्यासारखं आहे ह्याचाच केवढा आधार वाटला होता मला. आणि आता, विन्फोमध्ये, माझी शीड फाटलेल्या जहाजासारखी अवस्था झालेली असताना, पुन्हा एकदा ती मला भेटली. श्रेया. काकांच्या अनुपस्थितीत माझ्या फ़्रेंड, फिलॉसॉफर आणि गाईड म्हणून श्रेयाच होती.

अतिशय हेवा वाटावं असं कॉंप्लेक्शन. डोळ्यावरचा अभ्यासून लुक देणार चष्मा. लांबसडक काळे केस आणि नेहमी भारतीय पोशाख घालणारी ही लखनवी सुंदरी, मुंबईच्या गर्दीत मला भेटली हे विधीलिखितंच. श्रेया नसती तर माझं काय झालं असतं कोण जाणे. आमच्या ह्या प्रोजेक्टच्या काळातच आम्हाला ते खाडीसमोरच्या कोपऱ्यावरच सीसीडी मिळालं. भंगारातली जहाजं, मॅंग्रोव्हज सगळं सगळं सगळं अगदी तसंच होतं. माझ्या अनेक प्रश्नांना तिनं उत्तरं दिली. माझे अनेक प्रश्न हे मुळात प्रश्नच नाहीत हेदेखील तिनं मला पटवून दिलं.

आणि दुसरी चांगली किंवा वाईट गोष्ट म्हणजे प्रीतम भेटला. प्रीतमविषयी नंतर कधीतरी.

- देवयानी

5 comments:

राजेन्द्र भंडारी said...

देवयानी,
खुप सुंदर लिहलय.आजचा भाग वाचल्यावर सगळेच भाग वाचावेसे वाट्ले.पुढील लेखनासाठी खुप सा-या
शुभेच्छा...

Nisha said...

pls post remaining parts ASAP
mast vattay vachayla - hi satyakatha asalyane khupach realistic vatta - goshtisarkha goad goad nai vatat - waiting for next parts eagerly

Reshma Apte said...

waiting for next parts :)
aaj barech divasani vachala blog so 3 bhag ekatrit vachale ,,,

kiti sopyaa anai samarpak shabdat lihites tu :)

Feelings.... said...

September madhe lihileach nahi ka blog var? Waiting for the next part/s.

साधक said...

आजचे शत्रू हे उद्याचे मित्र आणि आजचे मित्र हे उद्याचे शत्रू होऊ शकतात
हे वाक्य खूप आवडलं आणि पटलं सुद्धा. तुम्ही वाचकाला खिळवून ठेवता. पुस्तक रुपात हे पहायला आवडेल. शुभेच्छा.