मी, जग्गू आणि हॅट्स...

ह्या आठवड्यात महत्त्वाचं सांगायचं म्हणजे फिरण्याचा संकल्प अजूनही चालू आहे. तशी मला व्यायामाची वगैरे आवड नाहीच आहे. पण काय आहे, माणसांचं व्यसन मला आहे. जिथे जिथे चांगली माणसं भेटतात, तिथे तिथे मी कष्ट झाले तरी जाते. मग ते, सकाळी सकाळी छान झोपायच्या वेळी उठून, चालून चालून, पायांना दिलेले का असेना.


सकाळचा आमचा ग्रूप एवढा छान जमलाय की एक दिवस सुद्धा चुकवत नाही. कधी कधी तर गप्पांच्या भरात ऑफिसला जायला उशीरही होतो. पण ऑफिसची वेळ ही वेळेवर जाण्याकरता नसतेच. उद्या एक तास उशीराने सुरू झालं ऑफिस तरी मला लेट होणारच.


तर मी ह्या माझ्या नव्या मित्रांबद्धल लिहिणार होते आज. सगळे सत्तरीच्या वरचे आहेत. पण आनंदी. आपल्या व्यथा वेदना बाजूला ठेवतात आणि मगच फिरायला येतात. आणि त्या सगळ्या ग्रूप ची मी नात आहे. मी सगळ्यांना आज्जी आणि आजोबाच म्हणते. पण एक सोडून. म्हणजे आमच्या गिरगावातले एक आजोबा आहेत तिथे. त्यांना नाही आजोबा म्हणत. म्हणजे त्यांनीच मला सांगितलंय, त्यांना नावाने हाक मारायची. "जगजीवन". मी त्यांना म्हटलं तुमचं नाव फर मोठं आहे. "आजोबा" छोटं आणि सुटसुटीत आहे. मग म्हणाले की "जग्गू" म्हण. आता एवढ्या मोठ्या माणसाला जग्गू कसं म्हणणार? बाकी सगळे त्यांना जग्गू म्हणतात. ते ठीक आहे. एक दिवस ते आपल्या नातीला घेऊन आले. लहान आहे. तीही त्यांना जग्गूच म्हणते. मग मी पण सुरू केलं.


खरंतर एखाद्याला त्याच्या नावानं हाक मारण्यात काहीच वाईट नाही. नाही का? पण आपलं कंडिशनिंगच असं झालंय की अहो जाहो येतंच तोंडात हटकून. आपल्याला जे लहानपणापासून शिकवलंय योग्य म्हणून त्याच्या व्यतिरिक्त काही योग्य असू शकतं, ही शक्यताच आपण ध्यानात घेत नाही. किमान मी तरी घेत नाही. पण घ्यायला हवी. चौकटीबाहेर जाऊन वस्तूनिष्ठपणे (कसला शब्द आठवलाय, सही!!) प्रत्येक गोष्टीचा विचार करायला हवा. मला कधी जमेल देवालाच माहीत.


तर जग्गूही गिरगावातच राहत असल्याने आम्ही दोघं हल्ली एकत्रच परत येतो. त्यामुळे त्यांच्याबद्दल थोडी अधिक माहिती आहे. वल्ली आहे. म्हणजे बघा, ते तबला वाजवतात, मिलिट्रीतून रिटायर झालेले आहेत (काय म्हणून विचारलं की हवालदार म्हणतात, पण हुद्दा सांगत नाहीत). हॉटेल चालवून झालं, क्रिकेट कोच म्हणून काम करून झालं. मोटरमनच्या नोकरीसाठी त्यांना अर्ज करायचा होता पण वय आड आलं. असं केलं तर माझ्यासारख्या मुलीचं, एक ना धड भाराभार चिंध्या असं व्हायचं, जग्गूचं नाही. सगळीकडे यशस्वी. यश मिळालं की ज्याच्यात यश मिळालं ते काम सोडायचं आणि पुढचं वेगळं काहीतरी धरायचं.


परवाच मी त्यांना विचारलं की, त्यांना अस्थिरता इतकी का आवडते? एवढा नव्याचा हव्यास कशासाठी? जग्गूनी मला विचारलं, तुझा पुनर्जन्मावार विश्वास आहे? मी म्हटलं, अजून विचार केलेला नाही. मग म्हणाले, त्यांचा नाही. आणि जगात एवढ्या चांगल्या चांगल्या अनुभवण्यासारख्या गोष्टी आहेत, की खूप प्रयत्न केले तरी पाच सहा गोष्टीच नीट मनसोक्त करता येतात. सतत नवनवे अनुभव घेत राहयचं. आयुष्याचा दुसरा उद्देश काय आहे? फक्त आपला जोडीदार सोडून सगळं बदलून पाहायचं आणि जोरजोरात हसले आगदी डोळ्यातून पाणी येईपर्यंत.


मग मी न विचारताच त्यांच्या नातीबद्दल, मुलीबद्दल बोलत राहिले. म्हणाले तुला पाहिलं की मला माझी मुलगी आठवते लग्नाआधीची. म्हणून तुला जग्गू म्हणायला सांगितलं.


मला कौतूक वाटलं त्याचं, आणि त्यांच्यापेक्षाही त्यांच्या पत्नीचं, की इतकं मनसोक्त आयुष्य जगणाऱ्या माणसाचा संसार सांभाळणारी बाई किती खमकी असेल? पण आपल्याला आवडून गेले ते. एकच आयुष्य, वेळ कमी, मग जास्तीत जास्त गोष्टी करायच्या, बदलून पाहायच्या, पण जोडीदार सोडून.


त्यांना मी विचारलं त्यांच्या जोडीदाराबद्दल. चर्नीरोडच्या ब्रीज वर चढलो की आम्ही वेगेवेगळ्या दिशेला वळतो. तिथेच विचारलं. काहीच बोलले नाहीत. हसले आणि निघून गेले. दुसऱ्या दिवशी मी लवकरंच पॉइंटाला पोहोचले आणि इतर आजोबांना विचारलं ह्याबद्दल. ते म्हणाले की जग्गूची बायको लग्नानंतर दोन वर्षातच गेली.


मला प्रचंड धक्का बसला. मी जवळ जवळ रडलेच तिथे. प्रेम असावं तर कसं? असं. ते आता सत्तरीच्या वर आहेत म्हणजे किमान चाळीस वर्षांपूर्वी त्यांची बायको गेली आणि नाविन्याचा ध्यास घेतलेल्या ह्या माणसाला एकदाही वाटू नये की आपण दुसरं लग्न कराव? कदाचित वाटलंही असेल, पण त्यांनी केलं नाही हे नक्की.


आता लिहिताना पण मी सुन्न झालेय. रडतेय.


हॅटस ऑफ जग्गू. हॅटस ऑफ!!