सेंड ऑफ, समुद्र आणि पूर्व"पुण्या"ई

सध्या धमाल चालली आहे. मी पुण्याला जाणार हे लोकांनी फारच मनावर घेतलेलं आहे. ऑफिसमध्ये ठीक आहे पण माझ्या इथल्या मैत्रिणी, आमचे शेजारी, एवढंच काय? मामा, काका, आत्या, ह्या सगळ्यांनी असं ठरवूनच टाकलंय की आता मी पुण्याला गेले म्हणजे गेलेच. परत यायचे काही चान्सेस नाहीत. त्यामुळे सेंड ऑफ्स चाललेत सध्या. आणि त्याबरोबर मिळणारी आवडती गोष्ट म्हणजे गिफ्ट्स. अर्थात बऱ्याच जणांनी तारखा बुक करून ठेवल्यात त्याच्यामुळे अजून काही विशेष हाती लागलं नाहीये. पण येत्या काही आठवड्यात नको असलेली बरीचशी आणि हवी असलेली थोडीशी अशी गिफ्ट्स मिळणार आहेत.

हल्ली माझं सकाळी फिरणं पुरतं बंद झालेलं आहे, त्यामुळे आमच्या आजी आजोबा ग्रुपची भेट होत नाही. पण मुद्दाम त्यांना सांगायला म्हणून सोमवारी पॉइंटाला गेले. सगळ्यांना खूप आनंद झाला. जग्गूंना तर खूपच. त्यांनी तर एकदम मस्त प्लॅन ठरवलाय. चौपाटीला मफतलाल बाथ आहे ना, तिथे मला ब्रेकफास्ट ट्रीट आहे.

तिथला जिलबी फाफडा म्हणजे फर्स्ट क्लास. मी शाळेत होते ना? तेव्हा बाबा मला आणि विन्याला घेऊन सायकलिंगला यायचा. आणि घरी जाता जाता मफतलाल मध्ये थांबून जिलबी आणि फाफडा. आणि त्याच्यावर कडी म्हणजे नीरा. असलं काँबिनेशन फक्त बाबाच जाणे आणि आम्ही त्याचेच चेले, मग काय?

घरी येता येता उशीर झाला. उगाचच जरा समुद्रावर रेंगाळले. खरंतर समुद्राकडे बघत मी अख्खा दिवस घालवू शकेन. समुद्र आहेच तसा. सखा, सोबती, फ़्रेंड अँड फिलॉसॉफर. माझे कित्येक प्रॉब्लेम्स समुद्राने सोडवलेत. सीए चा अभ्यास करता करता कोणत्याही वेळी, अगदी टळटळीत दुपारी सुद्धा मी आलेय इथे. किती वेळा मुरूडला त्याच्या बाहूपाशात रमलेय, त्याचं ते अंजारणं, गोंजारणं, कधीकधी चिडून एखादा फटका मारणं, त्याचं ते संध्याकाळचं नयनरम्य रूप. खवळलेला तो, धीरगंभीर तो, मुलायम तो, रंगेल तो, रगेल तो. आयुष्याचा सोबती कसा हवा? समुद्रासारखा.

तो खारा वारा अंगावर घेत बसून राहायचं. एकदम फ्रेश वाटतं. आपल्या प्रश्नांची उत्तरं आपोआप सापडतात. पुण्याला हा माझा सखा नसेल.

गाण्याच्या बाईंना फोन केला. तसंही मी त्यांच्याकडे जाणं जवळजवळ बंदच केलं होतं पण फोन, कधीमधी भेट चालूच असते. त्या एकदम खूश झाल्या. त्या म्हणाल्या बरं आहे, तुझं नाटक सुटेल आता. तानपुरा घेऊन जा तिथे. तिथल्या एका प्रसिद्ध गुरुंना त्या माझ्यासाठी सांगणार आहेत. त्यांच्याकडे गाणं शिकायचं म्हणजे ड्रीम कम ट्रू आहे खरंतर. माझ्यापेक्षा बाबाला जास्त आनंद होईल कारण तो तर त्यांचा नंबर वन फॅन आहे. बघूया कसं जमतं ते.

आणि हल्ली माझे कुकिंग क्लासेस सुरू झालेले आहेत. रोज संध्याकाळी आईबाईंच्या शाळेत आमची हजेरी असते. हळूहळू पोळ्या गोल व्हायला लागल्यात. मीठ, तिखटाची समज यायला लागली आहे. मी आईला म्हटलं, आई, समज विनय गेला असता पुण्याला, शिकवलं असतंसं काय त्याला? तर म्हणाली, तो म्हणाला असता तर शिकवलं असतं. पण तो वेगळा आणि तू वेगळी.

म्हटलं काय वेगळं आहे? मला अजिबात पटत नाही हे. सगळे सारखेच ना. उद्या विन्याचं लग्न झाल्यावर तो काय घरात तंगड्या वर करून बसून राहणार? त्याला नको यायला हे सगळं. मलाही यायला पाहिजे हे मान्य, पण कायदा सगळ्यांना सारखा नको का? हे मला तिचं पटत नाही आणि तिला माझं. आईला खरंतर एक बाई म्हणून माझं म्हणणं पटलं पाहिजे. पण आमच्याकडे उलट आहे. बाबाला पटतं. खरंतर तो मी म्हटलेलं काहीही पटवून घेतो, हेही खरंच. कितीही पटलं नाही तरी.

म्हणाली, उद्या तुझं लग्न होईल तेव्हा तर शिकायला लागेलच ना? हं. गाडी आली परत रुळावर. पण माझी पूर्वपुण्याई (की पूर्व"पुण्या"ई?) थोर म्हणून काही दिवस तरी गाडी यार्डातच राहील.

एकंदरीत काय तर सध्या ऑफिसमध्ये काम कमी होत चालल्यामुळे मजा, घरी कौतुक होतंय म्हणून मजा. सगळी मजा. पण कुठेतरी काहीतरी आतमध्ये जळतंय, सगळ्यांच्याच. माझ्याही. नव्या जगाची भीती, जुनं सोडायची हुरहूर. कदाचित लग्न होताना पण असंच वाटत असेल. नक्की. पण सध्या लगीन नव्या नोकरीच, मग जमलं तर माझं...

- संवादिनी