देवयानी (24)

हं. करेक्ट. आय नीडेड सम फोकस.

आणि मला स्वतःच्या घरात जायचंच होतं. मागे बांद्र्याला जागा पसंत करूनही शिफ्ट झाले नव्हते. हीच योग्य वेळ होती. घरापासून दूर आणि ऑफिसच्या जवळ ह्या दोन्ही गोष्टी साध्य करता आल्या असत्या. दुसऱ्याच दिवशीपासून मी कामाला लागले. कुठे कुठे कोणते प्रोजेक्ट्स चालू आहेत, काय स्टेजला आहेत, भाव काय आहे? वेळ बरा जायला लागला. विकेंडला माझ्या आणि प्रीतमच्या सगळीकडे चकरा. श्रेया लग्नाच्या गडबडीत होती. तिचं लग्न दोन महिन्यांवर येऊन ठेपलेलं. त्यामुळे तिची मदत काही झाली नाही.

असं करता करता शेवटी घर नक्की झालं. दहाव्या मजल्यावरचा अगदी मोठा नसला तरी टू बेडरूमचा फ्लॅट. समोर लांबवर समुद्र दिसणार होता. मी मस्त तिथे एकटी राहणार होते. आईची कटकट नसणार होती. बाबांचा अबोला नसणार होता. एकटीने राहायचं आणि काय वाटेल ते करायचं. बस, हे माझ्यासाठी पुरेसं होतं. इ. एम. आय खूप जास्त होणार होता, पण माझ्या पगारात आरामात भागणार होतं. तसंही घर भाड्याने घेतलं असतं तर थोडी रक्कम भाड्यापोटी गेलीच असती ना?

सगळं जमून आलं आणि मी तो तयार फ्लॅट घेतला देखील. सगळंच स्वप्नवत झालं. आईला अजिबात आवडलं नाही. बाबांना आवडेल ह्याची काही शक्यताच नव्हती. मी मूव्ह झाले. माझं सामान घरातून बाहेर काढताना सगळ्या जुन्या आठवणी दाटून आल्या. घरातून बाहेर पडताना आईच्या डोळ्यात पाणी आलं. बाबांना मी निघते असं म्हणाले. ते पेपर वाचत होते. माझ्याकडे त्यांनी पाहिलंही नाही नुसती मान हालवली. त्यांना नमस्कार करायला मी वाकणार होते पण नाही वाकले. आईला खरं असं माझ्या लग्नात रडायचं होतं. पण ते आता जमणार नव्हतं.

मी टॅक्सीत बसले आणि मला हमसा हमशी रडायला आलं. आयुष्यातला एक चॅप्टर कायमचा संपला असं वाटलं. माझं बालपण, कॉलेज, अनुराग, आजी आजोबा, मराठे काका, सगळं. पण आपण त्या पिंजऱ्यातून बाहेर पडलो ह्याचा आनंदही झाला. माणसाचं मन मोठं विचित्र असतं. असतं ते आपल्याला कधीच नको असतं. आणि ते जेव्हा सुटतं हातातून तेव्हा आपण त्याचाच विचार करीत राहतो. तसंच माझं झालं.

पुढचा आठवडा मी ऑफिसमध्ये रजा टाकली होती. मिषू रोज मदतीला यायची माझ्या. मला तिने घर लावायलाच नाही तर सजवायलाही मदत केली. तिची रंगसंगतीची जाण खूप छान आहे. त्या आठवड्यात माझी तिच्याशी छान मैत्री झाली. प्रीतम माझा मित्र असला तरी तो ऑफिसमधला. त्याचं घरचं रूप तसं ओळखीचं नव्हतं. मिषूच्या बोलण्यात सतत त्याचा उल्लेख व्हायचा. सुहानीचं त्याच्यावर किती प्रचंड प्रेम आहे. आणि बाबाला लेकीशिवाय कसं करमत नाही ह्याचे किस्से.

कशी गंमत असते बघा, आपण एखाद्याला ऑफिसात भेटतो. त्याच्या तिथल्या वागण्यावरच आपलं मत बनतं त्याच्याविषयीचं. पण हा जो कोपरा आहे फॅमिलीचा, तो कधीच उघड होत नाही. प्रीतम एकदम मला वेगळाच वाटायला लागला, म्हणजे ऑफिसात एवढा कमांडिंग, फोकस्ड, कॉर्पोरेट वाटणारा प्रीतम घरी मात्र एकदम साधा सुधा घरेलू माणूस होता. मला त्याचा हेवा वाटला आणि मिषूचाही. आणखी माणसाला आयुष्यात काय लागतं? दिवसभर दमून भागून घरी गेल्यावर आपल्या माणसाच्या कुशीत शिरणं? आपल्या छकुलीला छातीशी कवटाळणं? का आपण असं साधं सोपं सूख सोडून पळत्याच्या मागे लागतो.

असो, तो आठवडा खूप छान गेला. मिषूसारखं आपणंही हाऊस वाइफ व्हावं असं उगाचच वाटायला लागलं. घर नीट नेटकं ठेवावं, नवऱ्याचं कौतुक करावं, एक छोटंसं पिलू असावं असं पुन्हा पुन्हा वाटायला लागलं. त्या विचारामागे मी लागण्याइतका वेळ मात्र मला मिळाला नाही. कारण ऑफिस जॉईन केलं आणि परत श्रेयाच्या लग्नासाठी म्हणून बनारसला जावं लागलं.

- देवयानी