देवयानी (28)

कामाचा झपाटा चांगलाच वाढला. आधी मी डोमॅस्टिकमध्ये होते. खूप खूप फिरले. दिल्ली, कलकत्ता दर पंधरवड्याला एकदा होत होतं. दिल्लीची मिजास मला खूप आवडायची. अजूनही आवडते. तिथल्या माणसात एक नॅचरल ऍरोगन्स आहे. तो खरा आवडू नये पण का कोण जाणे मला आवडतो. कलकत्त्याची गोष्टच वेगळी. तसे कलकत्त्याचे दोन भाग वाटले एक अजूनही कलोनिअल इरामधला आणि एक पूर्णपणे वेगळा, गलिच्छ. एकीकडे कलेचं माहेरघर, दुसरीकडे लाल रंगाचं कॉम्युनिस्ट शहर. रवींद्रनाथांचं शहर आणि बंकीमदांचंसुद्धा. ज्योती बासूंचं आणि सौरभ गांगुलीचंही.

कामाचा व्याप असायचाच पण फिरायलाही मिळायचं. एकदा अशी क्लायंट मीटिंग आटोपून क्लायंट कंपनीच्या एका मॅनेजरबरोबर मी बोलत बोलत बाहेर पडत होते. बोलता बोलता सहज शांतिनिकेतनचा विषय निघाला. तर तो म्हणाला की तू अजून दोन दिवस असशील तर एक पौष मेला की पौष फेस्टीवल असतं त्याला जाऊ शकशील. पुढच्या दहा मिनिटात त्यानंच मला घेऊन जायचं कबूल केलं. एक तीर, दो शिकार. शांतिनिकेतन तर पाहायला मिळणारंच होतं. आणि आमचं प्रपोसल ऍक्सेप्ट होणार की रिजेक्ट होणार हे ठरवणाऱ्या लोकातल्या एका महत्त्वाच्या माणसाबरोबर अख्खा दिवस घालवायला मिळणार होता. त्याला मी आवडले तर त्याला विंफोचं प्रपोसलही आवडणार होतं.

आय मस्ट से, वुमेन हॅव्ह ऍन अपर हँड सेलींग टू मेल डॉमिनेटेड टॉप मॅनेजमेंट. मेल काँपिटिशनला जेवढा टाइम डिसिजन मेकर्सबरोबर मिळत नाही तेवढा मला मिळतो. अजून काही वर्ष तरी नक्कीच मिळत राहील. असो पण ऑल दॅट इज पार्ट ऑफ द गेम. टॉप मॅनॅजमेंट इज नेव्हर फिमेल डॉमिनिटेड.

असो, तर ह्या माणसाबरोबर मी तिथे गेले. माझ्या अपेक्षेपेक्षा शांतिनिकेतन खूपंच वेगळं निघालं. म्हणजे शांतता अपवादानंच होती तिथे. नुसते टूरिस्ट्स आणि स्टॉल्स, गर्दी, गोंधळ. खाणं उत्तम होतं आणि कंपनीही वाईट नव्हती. दिवस चांगला गेला. परत उगाच दोन दिवस कलकत्त्याला काहीही न करता राहायला मिळालं. वर आमचं प्रपोसल ऍक्सेप्ट झालं हे वेगळं सांगायला नकोच.

दिल्लीहून अगदी असंख्यवेळा मी ताजमहालला गेलेले आहे. त्या जागेची मजाच काही और आहे. लोकं तिथं जोडप्याने जातात. मला एकटीलाच तिथे खूप छान वाटतं. अर्थात जोडीनं जायला जोडी असावी लागते. तेव्हा तरी ती नव्हती. पण तरी संधी मिळाली की ताजमहाल पाहायचाच.

माझ्या बाबांची खात्री होती की ते शंकराचं देऊळ आहे म्हणून. गमतीचा भाग म्हणजे ते कधीही तिथे गेलेले नव्हते. तरी खात्री पूर्ण. त्यामुळे ताजमहाल पाहताना बाबांची आठवण यायची. अजूनही येते. मग उगाच खरंच देवळासारखं काही दिसतंय का ते पाहायचं. कधी मुमताज व्हायचं, कधी शाह जहान व्हायचं, कधी औरंगजेबही व्हायचं. कधी लीडरमधला दिलीप कुमार व्हायचं, कधी वैजयंती माला व्हायचं, कधी रफी व्हायचं आणि कधी लता व्हायचं. कधी तो संगमरवर व्हायचं, कधी यमुना व्हायचं, कधी यमुनेतलं प्रतिबिंब व्हायचं. एक वेगळीच एनर्जी त्या जागेमध्ये आहे. कुणी ते बांधलं हे मला माहीत नाही, पण ज्याने बांधलं, ज्याला अशी कल्पना सुचली की असा ताज महाल बांधता येईल आणि तो निरतिशय सुंदर दिसेल, त्याच्या सृजनशीलेला त्रिवार नमस्कार.

काम वाढत होती. चांगले रिसल्टस दिसायला लागलेले होते. आणि माझी पब्लिसिटी करायला प्रीतम होता. आठ दहा महिन्यातच कामाचं चीज झालं. मला डोमेस्टीकमधून इंटरनॅशनल मध्ये टाकलं. अर्थात विंफो खूप मोठी कंपंनि होती आणि आहे. सर्वच महत्त्वाच्या देशात आमची ऑफिसेस आहेत. तिथे राहणारे लोक, तिथे आमच्यासाठी काम करतात, पण तरीही इंडियातून स्टाफला बऱ्याचदा तिथे सेल्स एफर्टसाठी जायला लागतं. बरं इंटरनॅशनल बिझनेस मध्येही बरेच भाग आहेत. प्रीतम आमच्या डिव्हिजनचा एशिआ पॅक हेड होता. अर्थातच मी त्याच्याबरोबर कामाला सुरुवात केली.

ते दिवस अतिशय सुंदर दिवस होते. एक तर प्रीतमकडून मला पूर्ण स्वातंत्र्य होतं. त्याला तोंडावर मी काही नाही पटलं तर सांगू शकत होते आणि त्या गोष्टीचा त्याला राग येणार नव्हता. त्याच्याकडून अनंत गोष्टी शिकण्यासारख्या होत्या. तो फार ऑर्गनाइज्ड आहे. व्हाईट बोर्ड त्याची सर्वात आवडती मॅनेजमेंट ऍक्सेसरी आहे. मी खूप इंपल्सिव्ह आहे. माझ्या डोक्यातून आलेली कल्पना सर्वोत्तम आहे असा माझा ठाम समज आसतो. आम्ही दोघं एकत्र काम करायला लागल्यावर माझी रॉ क्रिएटिव्हीटी आणि त्याचं कंट्रोल्ड प्रोजेक्शन ह्याचा सुंदर मिलाफ झाला. कुठे मला पुढे करायचं आणि कुठे मला शील्ड करायचं हे त्याला बरोबर कळतं. काकांकडून शिकलेला मंत्र. आपल्या टीममधले लोकं काय करू शकतात ह्यापेक्षा काय करू शकत नाहीत हे लीडरला माहीत असणं आवश्यक आहे. प्रीतम हा मंत्र जगतो.

एनीवे मी प्रीतमबद्दल लिहीत राहिले तर अशीच रात्र उलटून जाईल.

- देवयानी