देवयानी (2)

कॅफे कॉफी डे मध्ये येऊन काहीतरी करत बसण्याची माझी ही पहिलीच वेळ नाही. इथे येऊन कित्येक वेळा मी वाट्टेल ती कामं केली आहेत. ठिकाणंच असं मस्त आहे. समोर खाडीचा शार समुद्र आहे, त्याच्या अलीकडे मॅंग्रोव्हज. डाव्या बाजूला लांबवर भंगारात काढलेले ट्रॉलर्स रस्टिक फील आणतायत. माझी ही कितवी कॉफी? ठाऊक नाही. असं लिहिण्याची पद्धत आहे, पण माझी पहिलीच आहे. दुसरी कॉफी सीसीडीतली तरी मी पिऊ शकत नाही. पण ही जागाच जबरदस्त आहे. दोन रस्त्यांची टोकं बरोब्बर इथे येऊन मिळतात आणि आपण असे कोपऱ्यावरून बाहेरचं दृश्य बघत बसतो. सही.

हं तर मी लिहितं होते इथे येऊन वाट्टेल ती कामं करण्याबद्दल. अगदी अगदी. ऑफिसातली प्रेसेंटेशन्स असूदेत किंवा मिड लाईफ क्रायसिसवर, जी माझ्या आयुष्यात यायची असावी पण आधीच आल्यासारखी वाटते, त्यावर प्रीतमबरोबर केलेली डिसकशन्स, (प्रीतम हे नाव अगदीच बुळचट वाटतं ना? हं, त्याचं खरं नावही असंच बुळचट आहे. आय ऍम रिअली सॉरी इफ युअर नेम इज प्रीतम) किंवा श्रेयाबरोबर पाहिलेले इथले अगणित सूर्योदय, किंवा अगदी इंटरनेट मित्रांबरोबर केलेलं गॉसिप, किंवा आपण मुंबईत आहोत हे विसरण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी पुन्हा पुन्हा येणं.

माझ्या ऑफिसपासून ही जागा फारशी लांब नाही. चालत म्हटलं तर पंधरा मिनिटं असतील बहुतेक. पण चालत आलंयच कोण? ऑफिसातल्या असंख्य बॉसेसच्या असंख्य गाड्या काय फक्त ड्रायव्हरांना दिवसभर झोपण्यासाठी असतात की काय? त्यातल्या डझनभर ड्रायव्हरांचे फोन माझ्याकडे असतात. अशा प्रसंगी उपयोगाला येतात. डुअर टू डुअर लिफ्ट मिळते. येता जाता त्यांच्याशी दोन शब्द बोललं की झालं. माहीतच असेल की आज दादांना (ड्रायव्हारांसाठीचा खास शब्द. अगदीच म्हातारा ड्रायव्हर असेल तर मामा) बोलवायचं आहे, तर थोडं लाडात येऊन हसायचं. झालं की काम. तशी मी फार स्वार्थी बाई आहे. पण हसू इथे तिथे उगाचच सांडत बसण्याची भलतीच वाईट खोड मला आहे. अशी कधी कधी ती उपयोगाला येते.

आणि ड्रायव्हर, टॅक्सी ह्यांचा माझ्या आयुष्याशी एकदम घनघोर संबंध आहे. नाही नाही, माझ्या वडिलांनी टॅक्सी चालवून माझं शिक्षण बिक्षण नाही केलं. ना मी कुणा टॅक्सीवाल्याच्या प्रेमात बिमात पडले. पण तरीही घनघोर संबंध असायचं कारण म्हणजे माझी नोकरी. मी एका बीपीओमध्ये काम करते.

असं मी कुणाला म्हटलं, की अर्धा क्षणही न दवडता लोकं मला विचारतात, अच्छा, म्हणजे कॉल सेंटरमध्ये काम करतेस वाट्टं? आणि वेगवेगळी लोकं हाच प्रश्न वेगवेगळ्या प्रकारे विचारतात बरं का. तरुण मुलगा असेल, तीशीपर्यंतचा, तर समोरचं काम सोपं आहे असा लुक. तीशीनंतरचा लग्न बिग्न झालेला बाप्या असेल आणि बायको नसेल सोबत, तर आपण कॉलसेंटरमधल्या मुलींबद्दल ऐकतो ते सगळं खरं असेल का? असा लुक. बायको असेल सोबत तर जनरली नवरे हा प्रश्न विचारतच नाहीत आणि लग्न झालेली बाई असेल तर कॉल सेंटर हे कॉल सेंटर नसून कॉल गर्ल सेंटर असल्यासारखा लुक देऊन हा प्रश्न विचारते.

पण मी सांगत वेगळंच होते. ह्या प्रश्नाचं उत्तर मात्र माझं नकारार्थी आहे. मी कॉल सेंटरमध्ये नाही काम करत, पण त्याचाच एक नॉन ग्लॅमरस भाऊ किंवा बहीण आहे, त्यात काम करते. पण तरीही माझं काम, क्लायंटांच्या तालावर नाचतं (नाही नाही डान्सबार सुद्धा नाही) आणि कामाची वेळसुद्धा. सकाळी चारला काम सुरू करायचं म्हणजे टॅक्सीवाल्यांशी, ड्रायव्हरांशी घनघोर संबंध येणारंच ना. रोज सक्काळी मी कुणाचं तोंड पहिलं पाहत असेल तर तो ड्रायव्हर. बहुदा पहिलं मी माझंच तोंड पाहत असेन, पण अर्ध्या झोपेत असल्याने ते रजिस्टर होत नसावं. पण आमच्या बिल्डिंगच्या लाकडी जिन्यावर चपलांचे होणारे आवाज, लोकांना न उठवण्याइतपतच ठेवण्याच्या प्रयत्नात माझी झोप उडते आणि मग मी ज्या व्यक्तीला पाहते तो म्हणजे माझा सकाळचा ड्रायव्हर. आणि त्याची पेंगुळलेली अवस्था पाहून, तो मला नीट ऑफिसपर्यंत सोडेल ना? ह्या विचाराने माझी आणखीनंच झोप उडते.

असो. मी सांगत होते काय आणि सांगत बसले काय. माझं हे असं पिठाच्या गिरणीसारखं असतं. पट्टा चालू. गव्हाचं पीठ का तांदळाचं हा विचार नाही. गिरणी चालू राहणं महत्त्वाचं. तसं माझं होतं. पहिल्या पोस्टात माझा दिनक्रम वगैरे लिहिणार होते, पण कॉफीही संपलेय आणि डोळ्यावर झोपही यायला लागलेय, तेव्हा इथेच थांबलेलं बरं.

पुढच्या पोस्टापासून खरी सुरवात, पहिला डाव भुताचा किंवा देवाचा. ह्या काँट्रोव्हर्सीबद्धल पुन्हा लिहीन कधीतरी

buttermilk - english शब्द roman मध्ये न लिहिता देवनागरीत लिहिले तर वाचायला सोपे जातात हे सुचवल्याबद्दल thank you.

- देवयानी (2)