Friday, April 22, 2011

देवयानी (6)

आत्मविश्वास.

होत्याचं नव्हतं आणि नव्हत्याचं होतं करणारी गोष्ट आहे ही. मला नेहमी वाटतं की माझ्यात आत्मविश्वास थोडा कमीच आहे. कोणत्याही बाबतीत, म्हणजे अगदी शॉपिंगला गेलेलं असताना बार्गेनिंग करताना पण मला आत्मविश्वास वाटत नाही. कॉर्पोरेट जग तर दूरचीच बाब राहिली. ह्या सगळ्याचं मूळ कुठेतरी माझ्या कॉलेज आयुष्यामध्येच आहे. वाहवत जाणं, हा कमी किंवा अतिआत्मविश्वास ह्या दोघांचं लक्षण असू शकतं. कमी हे माझ्या बाबतीत खरं होतं, पण का कोण जाणे जगासमोर मी एक अल्ट्रा कॉंफिडंट मुलगी म्हणूनच वावरले, वावरते.

आणि आमच्या पहिल्या क्लायंट सक्सेसनं तर माझा आत्मविश्वास चांगलाच वाढवला. मराठे काकांनी एक मात्र केलं. त्यांनी मला जमिनीवर आणायची एकही संधी सोडली नाही. नुकत्याच पंख मारायला लागलेल्या पक्षाच्या पिलानं जशी थोडी थोडी झेप घ्यायची असते, तशी थोडी थोडीच झेप त्यांनी मला घेऊ दिली. म्हणून तोंडघाशी पडायला नाही झालं. पुढे पुढे सगळीच प्रेसेंटेशन्स मी करायला लागले.

ह्या काळातला सर्वात मोठा माझ्यासाठीचा हायलाइट म्हणजे अमेरिकेला जायला मिळणं. हल्ली त्यात काही मोठ्ठं राहिलेलं नाहीये. पण त्या वेळी अमेरिकेला जायचा एक वेगळाच माज होता. आमच्या पहिल्या क्लायंटनेच अजून काही सर्व्हिसे आउटसोर्स करण्याची RFP काढलेली होती. आम्हालाही त्यांनी bid करायला बोलावलं होतं. दोन महिने मी आणि काका जय्यत तयारी करीत होतो. अशा प्रकारच्या प्रेसेंटेशन्सना टीम घेऊन गेलं तर त्याचा प्रचंड फायदा होतो. एकतर तुमचा अत्मविश्वास वाढतो, जबाबदाऱ्या वाटून घेता येतात आणि सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे तुम्हाला मोकळेपणे बोलायला कुणीतरी असतं.

पैशाची कमतरता होतीच. अमेरिकेला आठवडाभर जरी जाऊन यायचं तरी तिकिटं, राहणं, खाणं-पिणं ट्रान्स्पोर्ट पकडून बऱ्यापैकी खर्च होणार होता. अर्थात ती गुंतवणुकच होती, पण काम मिळण्याची गॅरेंटी नव्हती. शेवटी काकांनी मला एकटीलाच पाठवायचा निर्णय घेतला. मला पुन्हा एकदा धडकी भरली. मी कधीही मुंबई सोडून कुठेही गेले नव्हते. मित्रांच्या गराड्यात राहून आवाज मोठा करून बोलणं सोप्पं असतं. पण एकटीनं, परदेशी कसं काय जमणार होतं. प्रपोसल चं टेंन्शन होतंच आणि त्याबरोबर, कस्टम्स, इमिग्रेशन, विमानतळावर उतरल्यावर टॅक्सी कशी पकडायची, टॅक्सीवाला बरोबर नेईल ना? बरं कॉस्ट कटिंगमुळे सगळं कट टू कट होतं. आठवड्याभरात परत यायचं होतं.

वाटलं होतं, तितके प्रॉब्लेम्स अजिबात आले नाहीत. सगळं शिस्तीत झालं. मिटिंगा चांगल्या झाल्या. माझ्याबरोबर भारतातल्या चार कंपन्या होत्या आणि अमेरिकेतली एक. अमेरिकन कंपनीची धास्ती अजिबात नव्हती कारण आमच्या इतकी कॉस्ट त्यांना परवडली नसती. पण भारतीय नावं मोठी होती. पण आम्ही आधीच तिथे काम करीत होतो, आम्हाला थोडं ऍडव्हांटेजही होतं. शेवटच्या दिवशी मटका फुटायचा होता. मनातून आशा वाटत होती, पण शेवटी जे व्हायचं तेच झालं. आमचा रँक शेवटचा आला. पहिल्या तिघात न आल्याने आम्हाला नेगोशिएटिंग टेबलवर बसायची सुद्धा संधी मिळाली नाही.

मी खूप निराश झाले. वर एकटीच होते. अगदी मनातलं सांगायचं तर रडू आलं पण रोखलं. सर्वांच्याच टीम्स होत्या. जिंकलात तर तुम्हाला टीमची मदत होते तशी हरलात तशी पण होते. ती मला नव्हतीच. वर गेल्या काही महिन्यांची मेहनत, ह्या ट्रीपचा खर्च सगळं एकदम डोक्यात धिंगाणा घालत होतं. आता पाठी वळून बघताना असं वाटतं की त्यात नवं असं काहीच नव्हतं. पुढे कित्येक प्रपोसल्स केली काही जिंकली, काही हरली. its all part of the game. पण तेव्हा ते दुःख खूप जिव्हारी लागलं. जणू माझ्याच खिशातले पैसे गेले होते आणि माझ्याच कंपनीचा प्रॉफिट बुडाला होता. पण त्या वयात आपण सगळं पर्सनली घेतो, तसंच माझं झालं.

नंतर कळलं की आमची कंपनी स्केल बेसिसवर शेवटची ठरलेली होती. काकांना माझ्या प्रेसेंटेशनचाही फीडबॅक चांगला मिळाला. थोडं बरं वाटलंही, पण एका अर्थी झालं ते चांगलंच झालं. आपण जेव्हा त्या त्या काळाच्या यशाच्या सर्वोच्च शिखरावर असतो, तेव्हा असा थोडासा पाय घसरावाच. लागतं, खरचटतं, पण पुन्हा उठून नवं शिखर समिट करायची उर्जा येते अंगी.

आणि हो. आणखी एक जमेची बाजू म्हणजे, ह्या सगळ्या गडबडीत मला श्रेया भेटली. ती दुसऱ्या कंपनीच्या थ्रू आलेली होती. सपोर्ट रिसोर्स म्हणून. ओळख झाली खरी, पण पुढे ती इतकी महत्त्वाची होईल असं तेव्हा वाटलं नव्हतं.

- देवयानी (6)

No comments: