देवयानी (7)

कोणत्याही छोट्या संस्थेचा होतो तसा आमच्याही कंपनीचा प्रवास चालू होता. मागे लिहिल्याप्रमाणे अपयशही पदरी पडत होतं. कधी यश थोडक्यात हुलकावणी देऊन जात होतं. नाही म्हणायला दोन पेइंग कस्टमर होते, पन्नासाच्या आसपास माणसं होती, पण धंदा वाढवण्यात मात्र म्हणावं तसं यश येत नव्हतं. कुठेतरी माझ्या मनाला हे खुपत होतं. काकांनी आपल्यावर जो विश्वास टाकला तो आपण सार्थ करू शकत नाही अशी भावना मनात निर्माण होऊ लागली, त्यातून नैराश्यही यायला लागलं.

मागे वळून बघताना मला नेहमी वाटतं, की काकांना तेव्हा एकंदरीत परिस्थितीचं किती टेन्शन येत असेल. पण त्यांनी कधीही ते आम्हा कुणाच्याच डोक्यावर लादलं नाही. कधी कधी माझ्या मनात काय चाललंय ह्याची त्यांना कल्पना यायची मग ते उगीचच मला जिमखन्यावर बोलवत रविवारी. डोसा आणि कॉफी झाली की मग नकळत मला उपदेश करीत. जे लोकं सेल्स मध्ये आहेत त्यांना कल्पना असेल की मार्केटिंगमध्ये असणं ह्याबरोबर मानसिक चढ उतार, ज्यांना आपण अप्स अँड डाउन्स म्हणतो, ते फारंच असतात. एखादा कमावलेला प्रॉजेक्ट तुम्हाला टॉप ऑफ द वर्ल्ड फिलींग देतो तर एखादा गमावलेला प्रोजेक्ट एक प्रचंड लो देऊन जातो. त्यात स्त्री असण्याचा भाग म्हणून जे मानसिक चढ उतार होत असतात ते वेगळे. ह्या दोघांचं काँबिनेशन अतिशय लिथल आहे.

अर्थात मी त्यावेळी नवखी होते, त्यामुळे ते जास्त जाणवे. आताशा स्विच ऑन आणि ऑफ करायची कला हळू हळू जमू लागली आहे. ऑफिसात नसताना ऑफिसचा विचार कटाक्षानं करायचा टाळते. नेहमीच जमतं असं नाही, पण शक्य तितका प्रयत्न करते. पण हल्ली मोबाइल्स, मोबाइल इंटरनेट ह्यामुळे सर्वांचीच प्रायव्हसी थोडी कमी होत चालली आहे. आणि त्यात तूम्ही विकत असाल तर कस्टमर हा तुमचा मायबाप असल्याने, वेळ काळाचं बंधन थोडसं सैल पडतंच.

असो, मी सांगत वेगळंच होते आणि विषयांतरंच खूप झालं. हं, तर असा आमचा प्रवास रडत खडत चाललेला होता. प्रॉस्पेक्टस खूप होते पण त्यांचं रोख पैशात रुपांतर होत नव्हतं. इन्व्हेस्टर्सही रेस्टलेस व्हायला लागलेले होते. करो वा मरो अशी परिस्थिती निर्माण होणार होती तितक्यात युके चं एक प्रपोसल आलं. पुन्हा दिवस रात्री एकत्र करून चांगलं प्रेसेंटेशन बनवलं. मीच बोलणार होते, पण यावेळी काकांनी सोबत यायचं ठरवलं. त्यात काकांचा एक शाळेतला मित्र ह्या कंपनीत मोठ्या हुद्द्यावर होता. प्रेसेंटेशन चांगलं झालं, आम्ही आमचं काम केलंच पण काकांच्या मित्रानेही केलं आणि हो नाही करता करता नेगोशिएटिंग टेबलवर आम्हाला ते कॉंट्रॅक्ट मिळालं.

खूपंच सुंदर अनुभव होता तो. वाटाघाटी करणे म्हणजे एक कला आहे. मुळातंच वाटाघाटी ह्या अविश्वासावर चालतात. विकत घेणाऱ्याचा विकणाऱ्यावर कधीच विश्वास नसतो. ही आपल्याला गंडवायलाच बसली आहे ह्या विश्वासानेच तो समोर बसतो. मग त्याचं मन वळवणं. आमच्या बरोबर बिझनेस केल्याने त्याला कसा फायदा होईल हे त्याच्या कानी कपाळी ओरडून सांगणं आणि शेवटी भाजी मंडईत होते अक्षरशः तशी घासाघीस करून किंमत ठरवणं. काका मला एक गोष्ट नेहमी सांगत आणि ती अतिशय योग्यच आहे. लोखंड तापलेलं असताना घाव घालायला लागतो. जर सेल होण्याची शक्यता असेल तर त्या क्षणी काहीही करून तो पदरात पाडून घ्यायचा. उद्या, परवावर ढकलायचं नाही, नाहीतर कस्टमर विचार बदलण्याची शक्यता जास्त असते.

हं. पुन्हा विषयांतर झालं. तर हे कॉंट्रॅक्ट आम्हाला मिळालं आणि पुढच्या तीन महिन्यात पन्नासचे दीडशे लोकं झाले. आमचं ऑफिस शिफ्ट करावं लागलं. पहिल्या जागेत तर मी आणि काका कसे बसे मावायचो, दुसऱ्या ठिकाणी चाळीसची जागा होती त्यात पन्नास कोंबलेले होते. पण आता मात्र मोठं ऑफिस जरूरीचं होतं. बांद्रा कुर्ला काँप्लेक्समध्ये आम्ही जागा बघून आलो. एकदम पॉश ऑफिस होतं. चकचकीत. एकदम कॉर्पोरेट. अगदी माझ्या जुन्या कॉल सेंटरपेक्षाही चांगलं. आम्ही तिथे शिफ्ट झालो आणि काकांनी मला आणखी एक सरप्राइज दिलं. he offered me an office.

आपल्या देशी भाषेत बोलायचं झालं तर मला माझ्या आयुष्यातलं पहिलं (आणि शेवटचं ) केबिन मिळालं. सॉलिड वाटलं तेव्हा. एकदम माज केला मी काही दिवस. म्हणजे असा स्वतःचा खूप अभिमान वगैरे वाटायचा आणि आपण जरा इतरांपेक्षा वेगळे किंवा वरचढ (दोन्हीही चुकीचे समज) आहोत असं वाटायचं. आपल्याला कुणी भेटायला आलं तर

पण ते केबीन एंजॉय करणं माझ्या नशीबात फारसं नव्हतंच.

- देवयानी (7)