देवयानी (4)

हं, तर डॉट कॉम बबल बर्स्ट झाला आणि माझी नोकरी गेली. प्रत्येक लाइफस्टाइलची सवय व्हायला वेळ लागते. सतत घरी बसून राहणं, काही काम धंदा नसणं आणि घरातल्यांची बोलणी खाणं ह्याची सवय व्हायला काही वेळ गेला. पण मग झाली सवय. आधी मी भांडण वगैरे करायचे. मग लक्षात आलं, जोपर्यंत घरी हात पसरावे लागत नाहीत तोपर्यंत आवाज वर करून बोललेलं चालतं. एकदा का पैसे मागायची वेळ आली की मग आवाज आणि मान खाली घालूनच राहावं लागतं. महत्त्वाचा धडा आहे बरं का हा.

कधी कधी मलाच कसंतरी वाटायचं की माझं आणि माझ्या आईवडलांचं नातं किती खोटं आहे, कृत्रिम आहे. मी घरी राहते कारण मला दुसरीकडे कुठेच जाता येत नाही. जाता येणार नाही असं नाही, पण सगळ्या गोष्टी फिरून पुन्हा पैशापाशीच येतात ना? जसं तुरुंगात फुकट बाळंतपणं होतात म्हणून गरीब बायका गरोदर राहिल्यावर फुटकळ गुन्हे करून अटक करून घेतात, तसंच कितीही नाही आवडलं, तरी एक हक्कचं चलनी नातं माझ्याकडे होतं. मुलगी असल्याचं, आणि मी कितीही नाही आवडले तरी मला वाऱ्यावर सोडणं त्यांनाही शक्य नव्हतं. मी म्हटलं तशी, काही दिवसांनी, मला काहीही न करण्याची आणि त्यांना मला पोसण्याची सवय व्हायला लागलेली होती.

अगदी उशीरापर्यंत झोपावं, ब्रेकफास्टला आईच्या बोलण्यासोबत काही बाही खावं. कितीही ओरडली माझ्या नावानं तरी माझं जेवण ती बनवणारंच होती, ते दुपारी कधीतरी कंटाळा आला की जेवायचं, रात्री बाबांबरोबर पीन ड्रॉप सायलेन्समध्ये अजून एक जेवण. नशिबाने वडिलांनी लहानपणीच जिमखान्याची लाइफ मेंबरशिप घेऊन टाकलेली. आजी गेल्यावर. आजी माझी मेंबर होती, तिची मेंबरशीप माझ्या वाट्याला आली. तिथं संध्याकाळी जायला लागले. थोडा का होईना वेळ बरा जायचा, वर जरा हवापालट.

आणि तिथेच पुन्हा लक माझ्या कोर्टात पडलं. तिथे माझी शशिकांत मराठे ह्यांच्याबरोबर ओळख झाली. ते अजुनही जिमखान्यावर येतात, एखाद रविवार अजूनही त्यांची भेट हटकून होते. मराठे काकाही तेव्हा माझ्यासारखेच बेकार होते. पण त्यांची स्टोरी माझ्यापेक्षा वेगळी आहे. त्यांची नोकरी बिकरी काही गेली नव्हती. मुळात ते नोकरी करीतंच नव्हते. दर पाचेक वर्षांनी नवा धंदा सुरू करणे हाच त्यांचा धंदा आहे. नवा बिझनेस सुरू करायचा, वाढवायचा आणि एका स्टेजला तो पोचला की विकून टाकायचा. त्या सुमाराला ते नव्या बिझनेसची जुळणी करत होते.

रोज बघून बघून ओळख झाली. एकमेकांकडे बघून हसणं आणि मग कधी बोलणं. एकदा म्हणाले चल कॉफी प्यायला. शेवटचं कुठल्याही कॅफेमध्ये जाऊनही काळ लोटला होता, मी त्यांचं आमंत्रण आनंदाने स्वीकारलं. बोलता बोलता मी काहीच करत नाही आणि ते बरच काही करतात हे एकमेकांच्या लक्षात आलं. असाच महिनाभर गेला असेल, आणि एक दिवस ते मला म्हणाले मी तुला नोकरी देतो, करणार का? मी कसली नोकरी, काय नोकरी काहीही नं विचारता ताबडतोब हो म्हटलं.

अडीच हजार रुपये पगार होता. रिसेप्शनिस्ट कम सेक्रेटरी कम ऑफिस अटेंडंट, कम झाडूवाली, कम एव्हरीथिंग. अक्षरशः त्या ऑफिसात मी झाडूही मारला आहे. अगदी छोटंसं ऑफिस होतं. टोकाला काकांचं केबीन होतं, बाहेर माझी खुर्ची आणि टेबल आणि टेबलासमोर दोन खुर्च्या. आलेल्या व्हिजिटर्सना बसायला. पण जनरली कुणीच ऑफिसात येत नसे. काकाच बाहेर जात मिटिंगांसाठी. ऑफिसचं सगळं मी बघायचं. काकांचं चेकबुक सही केलेल्या कोऱ्या चेक्ससहित आणि कॅश माझ्याकडे असे. पण कधीही त्यातले दोन पैसे लाटावेत असं नाही वाटलं. मी ज्या विचित्र परिस्थितीत तेव्हा होते, सहा महिन्यापूर्वीचं माझं आयुष्य आणि आताची ही नोकरी ह्यात जमीन आसमानाचा फरक होता. जबाबदारीचा. जबाबदारी अंगावर पडली आणि मी तिच्यात गुरफटून गेले. गुरफटून का? बहुतेक मी तिच्या आणि ती माझ्या प्रेमातंच पडलो म्हणा ना, इतके की त्यांनंतर आम्ही एकमेकींची साथ बिलकुल सोडली नाही.

कुणी म्हटलंय आठवत नाही, पण selecting right boss is very important for your career. बरेचसे लोकं, अगदी मीही कधी असा विचार केला नव्हता. आपण काम, पैसे, ऑफिसची जागा, शहर, ह्या सगळ्यांची गणितं मांडत असतो, पण आपण कुणासाठी काम करणार आहोत, ह्याचा विचार फार लोकं करत नाहीत. काकांकडून ही एक गोष्ट मी शिकले. you need someone to champion you to the world. काका championed me to the world.

तो सगळाच प्रवास मोठा इंटरेस्टिंग आहे. कुठेतरी कधीतरी कसलंतरी चांगलं काम मी केलं असेल, की ज्यामुळे माझं जग पालटून गेलं. नुकतंच बावीस लागलं असेल तेव्हा, त्यामुळे डोक्यावर कसलीच चिंता नव्हती. घरापासून आठ तास दूर राहता यावं आणि त्याचे महिन्याला अडीच हजार मिळावे ह्यासारखी दुसरी आनंदाची गोष्ट नव्हती. कसलाही विचार न करता मी एक पाऊल टाकलं. ज्या वेळी ते पाऊल टाकलं ती वेळ खरच चांगल्या मुहुर्ताची असावी, कारण अजाणतेपणे घेतलेला हा निर्णय माझ्या आतापर्यंतच्या प्रोफेशनल लाइफ मधला सर्वोत्तम होता.


- देवयानी (4)